[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Floriano Marziali, Vincenzo Mora
„Gra w strefie – dydaktyczne wprowadzenie do
systemu 4:4:2”
Leer 1997
Rozdział 1. Wiadomo
ś
ci ogólne o obronie strefowej.
Zawodników i ich pozycje przedstawia
ryc. 1
, nazewnictwo natomiast
tabela 1
.
Numer zawodnika Nazwa pozycji zawodnika w systemie 4-4-2
1
Bramkarz (B)
2
Prawy boczny obrońca (PBO)
3
Lewy boczny obrońca (LBO)
4
Prawy środkowy pomocnik (PSP)
5
Lewy środkowy obrońca (LSO)
6
Prawy środkowy obrońca (PSO)
7
Prawy boczny pomocnik (PBP)
8
Lewy środkowy pomocnik (LSP)
9
Napastnik (N)
10
Lewy środkowy pomocnik (LSP)
11
Napastnik drugi (N)
W obronie wyróŜniamy 3 rodzaje krycia: indywidualne, kombinowane i strefowe. Pole gry
dzieli się na 4 strefy (A-B-C-D)
rys. 2
. Wewnętrzne strefy B i C są węŜsze, gdyŜ to z nich
pada najwięcej bramek i dlatego naleŜą do najniebezpieczniejszych. W kryciu strefowym
kaŜdy zawodnik ma za zadanie zabezpieczyć przypisana mu strefę i kryć przeciwnika, który
w niej się znalazł, tak jak na
rys. 2
. Przykładowo zaw. 2 i 7 muszą kryć strefy D (przede
wszystkim) oraz równieŜ strefę C, a zaw. 5 i 8 strefę B i takŜe strefy A i C. Napastnicy kryją
przede wszystkim strefy B i C by zmusić przeciwnika do gry bocznymi sektorami. Logiczne
jest takŜe, Ŝe np. 11 odpowiada za strefy A-B-C.
PRZESUWANIE SIĘ LINII
Zgodnie z zasadami gry w strefie obrońca musi się tak ustawiać, by mógł zawsze widzieć
piłkę i własną bramkę oraz ustawiać się tak by zawsze być miedzy przeciwnikiem a bramką.
Dlatego teŜ obrońca musi być nieustannie w stanie przejąć krycie wbiegającego w jego strefę
napastnika. Kryjemy tym ściślej im przeciwnik jest bliŜej naszej bramki i im bliŜej niego jest
piłka. Na
rys. 3 i 4
przedstawiono ustawienie się obrońców i bramkarza w stosunku do piłki.
Podkreślamy, ze obrońca musi się zawsze ”wsuwać” miedzy przeciwnika a bramkę.
Na rys 3.1
na uwagę zasługuje zaw. 2, który oprócz piłki i bramki musi równieŜ uwaŜać na
działania B. W przypadku przegrania piłki, co trwa ok. 3-4 sekund, zaw. 2 zdąŜy przesunąć
się na nową pozycję jak na
rys. 3.2
. Podobnie przesuwa się cała formacja.
MOCNA I SŁABA STRONA
Mocna strona to ta po której znajduje się w danym momencie piłka. Słaba natomiast to ta
daleka od zawodnika z piłką. W strefie mocnej obrońcy kryją ściśle a w słabej „na radar”
rys.
5
. Zasada jest następująca: im słabiej (mniej liczebnie) obsadzona jest mocna strona, tym
słabsze jest krycie przeciwnika w tej strefie i na odwrót. Na
rys. 5
widać jak 3 wychodzi do
A z piłką, 5 go asekuruje i pośrednio kryje B, 6 kryje B a 2 asekuruje 6 i obserwuje C w
przypadku przegrania piłki na drugą stronę. W niektórych systemach trenerzy odłączają 2 od
linii i ustawiają bliŜej C. Jego (2) głównym zadaniem jest zagrodzić C drogę do bramki.
Na
rys. 6
przedstawiono słabe strony przy akcji ze środka boiska.
Z USTAWIENIA WYJŚCIOWEGO DO USTAWIENIA W ATAKU
Na
rys. 7
przedstawiono ustawienie wyjściowe. Z tego ustawienia z zaleŜności od kierunku
przesuwania się piłki zawodnicy w ataku przesuwaj się do przodu (
rys. 8
) i za piłką (
rys. 9
).
PARY I TRÓJKĄTY WSPÓŁPRACY.
Na
rys. 10
przedstawiono trójkąty bezpośredniej współpracy w systemie 4-4-2.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]