[ Pobierz całość w formacie PDF ]
OBCY – DECYDUJĄCE STARCIE

AUTORSTWA ALAN’A DEAN’A FOSTERA’A

WERSJA ELEKTRONICZNA v.1.1a

 

v.1.1  [27.XII.1999]

Przeczytałem całość i poprawiłem co bardziej rzucające się w oczy błędy – na pewno do perfekcji jeszcze daleko, ale powinno być o niebo lepiej niż było. Następne wydanie będzie już zapewne „multimedialne” – tj ze zdjęciami i dźwiękami real audio w formacie „html”.

 

       a) - Tekst w formacie „doc” dla Microsoftâ Word 2000

       b) - Tekst w formacie „doc” dla Microsoftâ Word 6.0

 

v. 1.0   [13.XII.1999] POINT RELASE

- Format „doc”. Tekst świeżo złożony z nadesłanych fragmentów – bez żadnej korekty. Ponieważ każdy z ludzi wklepujących poszczególne kartki formatował tekst inaczej (niektórzy naprawdę „dali czadu” wstawiając spacje przed każdym przecinkiem, pomijając paragrafy etc...), pomimo mojej próby nadania całości jednolitego zbliżonego do książkowego oryginału wyglądu może prezentować się dość dziwnie. Ale co tam – daje się czytać a to najważniejsze!

 

 

KRÓTKI WSTĘP:

 

Nowelizację filmu Camerona ALIENS autorstwa Alana Dean'a Foster'a kupiłem w 1992 roku zaraz po tym, gdy się ukazała. Tłumaczył ją Jan Kraśko a wydało wydawnictwo ALFA, kosztowała 34 000 zł. Dziś po wielu latach mój egzemplarz rozpadł się na pojedyncze kartki, wydawnictwo zdaje się padł - od dawna nie widziałem żadnej wydanej przez nich książki, a rzecz, która ukazała się w niewielkim zdaje się nakładzie jest nie do dostania (wielokrotnie rozglądałem się za nią po antykwariatach i giełdach). Stąd też zainspirowany podobnymi "akcjami" podejmowanymi przez fanów filmu za granicą wskrzeszających w formie elektronicznej różne rzeczy (przeważnie gry planszowe) związane z filmem postanowiłem przenieść ją na nośnik elektroniczny a owo multimedialne "wydanie" wzbogacić w zdjęcia i wavy z filmu - oczywiście jest to przedsięwzięcie nieoficjalne, nie komercyjne, robione dla własnej zabawy i satysfakcji! – Taki tekst umieściłem na mojej poświęconej obcemu stronie pod koniec 1999 roku. Założenie było proste – każdemu, kto zadeklarował chęć pomocy przesłałem pocztą ksero 10 lub więcej stron, które po wklepaniu miał odesłać na mój e-mail i obiecałem przesłanie mailem pełnej wersji tekstu, gdy tylko uda mi się ją złożyć. Efektem jest ten plik – posklejany prze ze mnie z nadesłanych fragmentów.

 

TEKST WKLEPALI :

CIACHO

CHUDY III

JOHNY BRAVO

CYPER

NDREW

(Specjalne podziękowania dla Chudy III, który wklepał największą ilość tekstu.)

 

 

 

COPYRIGHTS:

Myślę, że jest to temat rzeka i można powiedzieć, że status tego pliku jest pół legalny – podobnie jak mp3 czy romów do gier. Pomimo to chciałbym jeszcze raz podkreślić, że nie chodzi tu o piractwo, czy o to, aby ktoś dostał książkę i miał możliwość zaoszczędzenia kilku złotych. Plik ten powstał po to, aby fani filmu ALIENS, którzy nie mogą jej nigdzie dostać – w żadnej bibliotece, giełdzie czy antykwariacie mieli możliwość przeczytania jej – rzecz jest białym krukiem – wydana dawno i w niewielkim nakładzie. Być może kiedyś powstanie „multimedialna” wersja, o której mowa we wstępie i zostanie udostępniona na moim WWW do wolnego downloadowania, na razie jest ten plik doc, który wysyłam tym, którzy przekonają mnie, że zasługują na dostęp do tej niezłej książki bazującej na najlepszym filmie sf jak kiedykolwiek nakręcono. W związku z tym prośba o nie kolportowanie dalej tego pliku w żadnej formie!

 

 

Więcej informacji o tej książce, tym pliku, oraz o pozostałych bazujących na filmach o obcym książkach Fostera można znaleźć na „STRONA CIACHA O OBCYM” – http://www.bilbo.com.pl/~ciacho

 

 

Poniżej znajduj się kompletny tekst książki, która w oryginalnym wydaniu liczyła sobie 295 stron.

 

 

 

 

 

 

H.R.Gigerowi

Mistrzowi aerografu subtelnego i złowieszczego.

Który odsłania nasze prawdziwe oblicza

I mówi więcej, niż chcielibyśmy wiedzieć.

A.D.F.

 

 

ALAN DEAN FOSTER

OBCY

DECYDUJĄCE STARCIE

Tłumaczył JAN KRAŚKO

Wydawnictwa ALFA WARSZAWA 1992

 

 

Tytuł oryginału

ALIENS

A novelization by Alan Dean Foster

Based on a sceenplay by James Cameron

Story by James Cameron

Charakters created by Dan O’Bannon and Ronald Shusett

Copyright ã 1986 by Twentieth Century-Fox Film Corporation

Published by arrangment with Warner Books, Inc.

First published by Warner Books, Inc.

 

Projekt typograficzny

Janusz Obłucki

 

Ilustracja na podstawie slajdu

Dostarczonego przez Warner Books, Inc.

 

Redaktor

Marek S. Nowowiejski

 

Redaktor techniczny

Ryszard Jankowski

 

 

For the Polish translation

Copyright ã 1992 Jan Kraśko

For the Polish edition

Copyright ã 1992 by Wydawnictwo “Alfa”

 

 

ISBN 83-7001-530-1

WYDAWNICTWO „ALFA” – WARSZAWA 1992

Wydanie pierwsze

Zakład Poligraficzny Wydawnictwa „Alfa”

Zam. 671/92

 

1.

Dwoje śniących.

Na pierwszy rzut oka kompletnie do siebie niepodobnych, ale w sumie nie istniała między nimi aż tak wielka różnica. Jeden był mniejszy, drugi większy. Jeden – osobnikiem rodzaju żeńskiego, drugi męskiego. Otwór gębowy pierwszego zawierał mieszaninę zębów ostrych i płaskich, co wskazywało jednoznacznie, że osobnik ów jest wszystkożerny, natomiast uzębienie drugiego było przystosowane wyłącznie do szarpania i rozdzierania zdobyczy. Oboje byli potomkami rasy krwiożerczych drapieżników. Osobnik pierwszy nauczył się ową genetycznie uwarunkowaną krwiożerczość w sobie tłumić. Ten drugi zaś nie – ostał się całkowicie dziki, jak jego przodkowie.

Istotniejsze różnice dało się zauważyć nie tyle w ich wyglądzie zewnętrznym, co w snach, jakie śnili. Osobnik pierwszy spał niespokojnie. Z głębin jego podświadomości wypełzały wspomnienia niewypowiedzianych koszmarów, które ostatnio przeżył, i zakłócały cykl zwykle spokojnego snu hibernacyjnego. Gdyby nie spoczywał w pojemniku krępującym jego ruchy i gdyby nie fakt, że w czasie hibernacji aktywność mięśni jest ograniczona do minimum, rzucałby się niebezpiecznie i przewracał z boku na bok. Dlatego owszem, rzucał się i przewracał, lecz... tylko w myślach.

I nie zdawał sobie z tego sprawy. Podczas snu  hibernacyjnego nie zdaje się sobie sprawy z niczego.

Niekiedy jednak ponure i ohydne wspomnienia z przeszłości wypływały na wierzch niczym ścieki kipiące pod ulicami miasta i na jakiś czas opanowywały jego świadomość. Wtedy w kapsule hibernacyjnej rozległ się cichy jęk, a serce zamkniętego w niej osobnika zaczynało bić szybciej. Komputer, który obserwował go niczym anioł stróż, odnotowywał podwyższoną aktywność organizmu w kapsule i natychmiast wkraczał do akcji, obniżając temperaturę w kapsule o stopień czy dwa, wprowadzając do organizmu śpiącego większą dawkę środków odurzających. Wtedy jęk ustawał. Śniący uspokajał się, opadał na poduszki. Zmory powrócą, ale dopiero za jakiś czas.

Drugi osobnik, ten mniejszy, spoczywający tuż obok reagował na owe sporadyczne ataki nerwowymi drgawkami, jak gdyby wyczuwając stresy gnębiące towarzysza podróży. Później też się uspokajał i śnił o maleńkich ciepłych ciałkach, o strumieniach gorącej krwi, o kojącym wpływie przebywania między przedstawicielami własnego gatunku, o tym, że kiedyś jego sny się na pewno spełnią. Bo dzięki jakiemuś szóstemu zmysłowi wiedział, że albo wyjdą z kapsuły razem, albo nie wyjdą z niej nigdy.

Ta ostatnia możliwość bynajmniej nie zakłócała mu odpoczynku. Mniejszy osobnik był o wiele cierpliwszy niż jego towarzysz i bardziej realistycznie oceniał swoją pozycję w kosmosie. Zadowalał się więc snem i oczekiwaniem, wiedząc, że jeśli w ogóle odzyska świadomość, znów będzie mógł polować i zabijać. Tymczasem zaś odpoczywał.

Czas mija. Groza – nie.

 

W nieskończoności, którą zwą kosmosem, słońca są ledwie ziarenkami piasku, a biały karzeł to twór godny tylko pobieżnej uwagi. Niewielki statek kosmiczny, jak na przykład prom ratunkowy z Nostromo, jest niemal zbyt mały, by istnieć w takiej pustce. Dryfował przez bezkresne otchłanie niczym elektron uwolniony ze swej atomowej orbity.

Jednak nawet uwolniony elektron może zwrócić na sie­bie uwagę pod warunkiem, że natknie się na niego ktoś dy­sponujący odpowiednimi detektorami. I zdarzyło się tak, że prom ratunkowy zdryfował w pobliże znajomej gwiazdy. Ale zauważono go tylko i wyłącznie dzięki łutowi szczęścia. Przelatywał bowiem niedaleko innego statku; w przestrzeni kosmicznej "niedaleko" to każda odległość mniejsza niż rok świetlny. Przelatywał więc w pobliżu innego statku i znalazł się na granicy zasięgu jego skanerów, na samym progu roz­dzielczości pokładowych monitorów.

Niektórzy sugerowali, żeby ową maleńką, pulsującą na ekranach kropeczkę zlekceważyć. Jest za mała jak na statek kosmiczny, utrzymywali, i w ogóle nie powinno jej tam być. No i statki kosmiczne odpowiadają na zapytania, a obiekt milczał jak zaklęty. Najpewniej w grę wchodził jakiś zbłąka­ny asteroid, odprysk żelazoniklowy, który wybrał się na kra­joznawczą przejażdżkę po wszechświecie. Bowiem gdyby to był statek, na pewno robiłby przynajmniej jedno: nadawał ciągły sygnał ostrzegawczy, i nadawałby go do wszystkich i do wszystkiego, co znalazłoby się w zasięgu jego radiosta­cji.

Ale nasz kapitan był człowiekiem ciekawskim. Niewielka odchyłka kursu da im szansę zbadania milczącego wędrow­ca, a sprytnie zakamuflowany wpis w księgi rozliczeniowe statku na pewno umotywuje dodatkowe koszta, o które spy­ta armator. Gdy zbliżyli się do tajemniczego obiektu, osąd i decyzja kapitana znalazły pełne potwierdzenie: oto mieli przed sobą prom ratowniczy z jakiegoś statku.

Prom wciąż nie dawał znaku życia, nie odpowiadał na grzeczne zapytania; nawet światła pozycyjne miał wygaszo­ne. Ale nie, nie był całkowicie martwą skorupą. Niczym organizm narażony na przenikliwe zimno wykorzystywał resztki energii, by chronić w swym wnętrzu coś niezmiernie drogocennego.

Kapitan wybrał trzech ludzi, którzy mieli wejść na po­kład zbłąkanego wędrowca. Łagodnie, jak orzeł muskający w locie zgubione piórko, większy statek przybił do burty Narcissusa. Metal dotknął metalu. Uruchomiono wielo­szczękowe chwytaki. Odgłosy manewru cumowania niosły się echem we wnętrzu obu statków.

Nałożywszy ciężkie skafandry ciśnieniowe, trzech zwia­dowców weszło do śluzy. Mieli z sobą przenośne reflektory oraz niezbędny sprzęt. Ponieważ tlen jest zbyt cenny, by od­dawać go próżni, cierpliwie czekali, aż wchłoną go urządze­nia klimatyzacyjne statku. Później rozsunęli zewnętrzne drzwi.

Pierwsze wrażenia, jakie odnieśli patrząc na prom z bli­ska, przyniosły rozczarowanie: przez iluminator w luku wejściowym nie dostrzegli żadnych świateł, nie zauważyli też najmniejszych oznak życia. Manipulowali chwilę przyciska­mi na burcie promu, ale luk ani drgnął - zaklinowano go na dobre od wewnątrz. Sprawdziwszy, że w kabinie nie ma powietrza, uruchomili automatyczny spawacz. W ciemności rozbłysły dwie jaskrawe smugi płomienia, uderzyły w metal z obu stron luku i obrysowawszy go spotykały się na dole bariery. Dwóch zwiadowców przytrzymało trzeciego, który kopnął nogą w metalową płytkę i odrzucił ją na bok. Droga na pokład stała otworem.

We wnętrzu promu było ciemno i cicho jak w grobie. Na podłodze wił się kawałek liny cumowniczej. Jej urwany i nadpalony koniec spoczywał tuż przy luku. Nieco dalej, obok kabiny sterowniczej, dostrzegli nikłe światło. Ruszyli w tamtą stronę.

W głębi, spod kopuły pojemnika hibernacyjnego, biła mglistoczerwona poświata. Pojemnik hibernacyjny... Dobrze znali ten kształt. Nim podeszli bliżej, wymienili między sobą szybkie spojrzenia. Dwóch z nich pochyliło się nad grubym szkłem przezroczystego sarkofagu. Trzeci został z tyłu. Stu­diował wskaźniki i głośno mamrotał:

- Ciśnienie wewnętrzne w normie. Zakładając, że kad­łub i oprzyrządowanie są nienaruszone... Na pierwszy rzut oka wszystko działa. Aparatura jest po prostu wyłączona. Ktoś chciał zaoszczędzić jak najwięcej energii... Ciśnienie w kapsule hibernacyjnej stabilne. Prąd wciąż płynie, ale głowę daję, że akumulatory niedługo by zdechły. Spójrzcie tylko na wskaźniki. Ledwo się tlą. Widzieliście kiedy hiber­nator tego typu?

- Pochodzi z końca lat dwudziestych... - Zwiadowca oparł się o szkło kapsuły i wymamrotał do wewnętrznego mikrofonu: - Niezłą kobitkę tu mamy...

- Niezłą kobitkę, cholera... - burknął jego towarzysz, chyba nieco rozczarowany. - Wszystkie diody świecą na zielono, a to znaczy, że ona żyje, nie? Premię za odzyskanie utraconego mienia szlag trafił.

Nagle jeden ze zwiadowców, wyraźnie zdziwiony, uniósł rękę.

- Hej! Coś tam koło niej leży! To nie człowiek. I chyba też żyje. Nie widzę za dobrze, jest częściowo przykryte wło­sami kobiety... Jakieś takie rudawe...

- Rudawe? - Dowódca patrolu rozepchnął podwład­nych i przytknął osłonę hełmu do przezroczystego sarkofa­gu. - Nie wiem, co to jest, ale ma pazury... - zauważył.

Zwiadowca trącił kolegę łokciem.

- Ty, a może to jakaś obca forma życia, co? Takie coś warte jest kilku dolców jak nic...

W tym właśnie momencie Ripley zdecydowała się poru­szyć. Leciutko, leciuteńko. Kosmyk włosów opadł na po­duszkę i odsłonił stworzenie, które spało wtulone w zagłę­bienie jej ramienia.

Dowódca wyprostował się i, zniesmaczony, pokręcił głową.

Mamy niefart, chłopcy – oświadczył. – To tylko kot.

 

Musiała walczyć, żeby cokolwiek usłyszeć. Zobaczyć coś? Wykluczone. Jej gardło - wypalone do sucha, zalatujące lekkim żywicznym posmaczkiem - zastygło niczym żyła an­tracytu biegnąca w bryle lekkiego pumeksu, jakim była czaszka. Język? Błąkał się bez celu po zapomnianych zaka­markach ust. Rozchyliła wargi i wypchnęła powietrze z płuc. Od dawna nie używane miechy aż jęknęły z bolesnego wysił­ku. Rezultatem żmudnej i męczącej współpracy między war­gami, podniebieniem, językiem i płucami było króciutkie acz triumfalne słowo:

- Pić...

Między wargami poczuła coś gładkiego i chłodnego. Wilgoć. Rozkoszny szok, szok niemal druzgocący. Ale pa­mięć sprawiła, że w pierwszym odruchu Ripley chciała wy­pluć rurkę z wodą. Tam, wtedy, tego rodzaju penetracja by­ła wstępem do jedynego w swoim rodzaju, do iście unikalne­go rodzaju śmierci. Ale tym razem z rurki popłynęła tylko woda. Chłodnemu strumyczkowi towarzyszył cichy, spokoj­ny głos.

- Proszę pić powoli, nie łapczywie - radził.

Posłuchała, chociaż część mózgu nakazywała jej ssać ożywczy płyn tak szybko, jak tylko się da. Dziwne, ale nie była chyba całkowicie odwodniona. Nie, czuła tylko straszliwe pragnienie.

- Dobre... - szepnęła chrapliwie. - Macie coś treś­ciwszego?

- Za wcześnie - odparł głos.

- Akurat. Może jakiś sok owocowy?

- Kwas cytrynowy spaliłby wnętrzności. - Głos zawahał się lekko, jakby coś rozważając. - Proszę spróbować tego.

Lśniąca metalowa rurka znów wsunęła się ostrożnie między jej wargi. Ripley zaczęła ssać. Robiła to z wielką przyjemnością. Przełyk zalały kaskady zimnej, osłodzonej herbaty, gasząc pragnienie i zaspokajając pierwszy głód. Za­sygnalizowała, kiedy miała dość, i rurkę wyciągnięto. Jej uszy zaatakował nowy dźwięk: świergot egzotycznych pta­ków.

Mogła więc już słyszeć, odzyskała też smak. Nadszedł czas, by wypróbować zmysł wzroku. Otworzyła oczy i ujrza­ła... podzwrotnikowy, tropikalny las. Drzewa strzelały w niebo gęstymi zielonymi koronami. Z gałęzi na gałąź przemykały w locie jakieś skrzydlate, jasne i opalizujące stworzenia. Ptaki szybujące i nurkujące w pogoni za owa­dami ciągnęły za sobą długie pierzaste ogony, które wyglą­dały jak smugi kondensacyjne za śmigającymi odrzutowca­mi. Z kryjówki wśród pnączy figowca zerkał na nią ciekaw­ski kwezal.

Wszędzie kwitły rozbuchane pęki storczyków, a po liś­ciach i leżących na ziemi gałęziach biegały rozgorączkowane żuki, podobne wędrującym klejnocikom. Nagle z gąszczu wychynęło jakieś królikopodobne zwierzę. Wychynęło, spo­strzegło Ripley i natychmiast skoczyło z powrotem w wybu­jałe poszycie. Po lewej stronie, na konarze drzewa żelaznego huśtała się małpka, mrucząc pieszczotliwie do swego dziec­ka.

Ripley nie wytrzymała nadmiaru bodźców wzrokowych i słuchowych. Zamknęła oczy i odcięła się od rozedrganej i rozkrzyczanej obfitości życia.

Później (po półgodzinie? następnego dnia?) w skarpie splątanych korzeni wielkiego drzewa ukazała się wąska szczelina. Szczelina rozszerzyła się, zacierając korpus pod­skakującej małpy, i wyszła z niej kobieta. Kobieta zamknęła za sobą bezkrwawą ranę w drzewie i w zwierzęciu, dotknęła ukrytego na ścianie przełącznika i tropikalny las... zniknął.

Fantastyczny, łudząco realistyczny hologram - solido. Teraz, kiedy zgasł, Ripley ujrzała skomplikowaną aparaturę medyczną, ukrytą dotychczas za murem sztucznej dżungli. Po lewej stronie, tuż obok, zobaczyła autodoka, który tak rozważnie i tak skwapliwie reagował na jej prośby o pierw­szy łyk wody, który podał jej później zimną herbatę. Nie­ustannie czuwająca maszyneria wisiała nieruchomo na ścia­nie, wiedząc o wszystkim, co dzieje się w jej ciele, gotowa natychmiast zaaplikować odpowiednie lekarstwo, dostarczyć pożywienie i picie lub w razie potrzeby wezwać na pomoc człowieka.

Nowo przybyła uśmiechnęła się do pacjentki i pilotem przymocowanym do kieszeni na piersi uruchomiła dźwignię, która uniosła oparcie łóżka. Jaskrawa naszywka na śnie­żnobiałym kitlu oznaczała, że kobieta jest pielęgniarką, star­szym technikiem medycznym. Ripley obrzuciła ją znużonym wzrokiem. Nie umiała powiedzieć, czy uśmiech kobiety jest szczery, czy tylko rutynowo-zawodowy. Ale głoś tamtej był miły, przekonywająco miły, niemal matczyny.

- Środki uspokajające przestają działać - stwierdziła uprzejmie. - Chyba już ich pani nie potrzebuje. Czy pani mnie rozumie?

Ripley skinęła głową.

­Kobieta oceniła wygląd pacjentki i podjęła decyzję.

- Spróbujmy czegoś innego. Dlaczego na przykład nie otworzymy tu okna?

- Pojęcia nie mam. A pani wie?

Jej uśmiech lekko przygasł, ale natychmiast wrócił. A więc to tytko wyćwiczony uśmiech zawodowy, do szcze­rości mu daleko, myślała Ripley. Ale niby dlaczego miałaby uśmiechać się szczerze i od serca? Ja nie znam jej, ona nie zna mnie. A co tam...

Kobieta obróciła łóżko, ustawiając je nogami do prze­ciwległej ściany.

- Proszę uważać na oczy.

Oto alternatywa z rodzaju non sequitur... dumała Ripley. Mimo to zmrużyła oczy w oczekiwaniu jaskrawego blasku, który, jak wskazywały słowa tamtej, miał ją za chwilę ośle­pić.

Cichutko zamruczał silnik i ścienne płyty wpełzły w sufit. Pokój zalało ostre, nader przykre światło. Choć przefiltro­wane i sztucznie złagodzone, było szokiem dla wyczerpane­go organizmu Ripley.

Za oknem ciągnęło się pasmo ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

asael.keep.pl