[ Pobierz całość w formacie PDF ]

KSIĘGA PIERWSZA

Treść

Wstęp.   Ogólna treść dzieła — motywy pisania — przedstawienie się autora — sytuacja polityczna i cel dzieła — krytyka historyków — przyczyny i rozmiary katastrofy — krytyka uczonych greckich — zakres tematu i podanie treści według siedmiu ksiąg.

Rozdział I Spory między Żydami, zdobycie Jerozolimy przez Antiocha IV Epifanesa i przerwanie kultu — ucieczka Oniasza do Ptolemeusza VI i założenie świątyni w Heliopolis — prześladowania religijne — okrucieństwa Bakchidesa — powstanie Mattiasa — zabójstwo Bakchidesa i wypędzenie najeźdźców — Juda Machabeusz walczy zwycięsko z Antiochem — odzyskuje Górne Miasto i przywraca kult w świątyni — śmierć Antiocha IV — najazd Antiocha V Eupatora — odważny czyn brata Judy, Eleazara — klęska Judy — odesłanie wojsk Antiocha na leże zimowe w Syrii — śmierć Judy i jego brata Jana.

Rozdział II. Jonates zostaje przywódcą — zawiera sojusz z Rzymianami — ginie zdradziecko uwięziony — Szymon obejmuje władzę i przyczynia się do upadku Tryfona — odnosi zwycięstwo nad wodzem Antiocha i uwalnia Żydów od panowania macedońskiego — ginie zdradziecko zamordowany — Jan Hirkan przeciwstawia się Ptolemeu-szowi — Hirkan oblega Ptolemeusza w twierdzy koło Jerycha — torturowanie jego matki — poniechanie oblężenia — śmierć matki i braci jego — najazd Antiocha VEL Sidetesa — oblężenie Jerozolimy i okupienie się Hirkana — zwycięstwo Hirkana w Syrii i Idumei — synowie jego oblegają Sebaste i zmuszają do odwrotu Antiocha Aspendiosa VIII Gryposa — burzą miasto i niszczą okolice Scytopolis — pomyślne rządy Hirkana —jego śmierć —jego dar proroczy.

Rozdział III. Arystobul wprowadza rządy monarchiczne, więzi matkę i brata — pod wpływem intryg każe zgładzić brata Antygona — przepowiednia Judy esseńczyka — wyrzuty z powodu zbrodni wpędzają Arystobula w chorobę —jego śmierć.

Rozdział IV. Aleksander Janneusz zostaje królem — każe zgładzić jednego z braci — jego początkowe wojny i sukcesy — bunt Żydów i krwawe jego stłumienie — klęska w wojnie z Arabami — wrogość poddanych i przyzwanie Demetriusza (Akajrosa) na pomoc — bitwa i zakończenie wojny — srogie postępowanie Aleksandra z buntującymi się poddanymi — klęska Antiocha Dionizosa w wojnie z Arabami — układ Aleksandra z Aretasem — jego podboje, choroba i śmierć.

Rozdział V. Aleksandra obejmuje rządy i zyskuje sobie życzliwość poddanych — jej pro-faryzejskie sympatie — wzrost znaczenia faryzeuszy — sprawne rządy Aleksandry — jej polityka zagraniczna — jej choroba — bunt syna Arystobula — śmierć Aleksandry.

Rozdział VI. Abdykacja Hirkana II na rzecz Arystobula — Antypater usiłuje przy pomocy Aretasa wprowadzić go na tron — interwencja Skaurusa w sporze między braćmi — wycofanie się Aretasa z Judei — Hirkan i Arystobul szukają poparcia u Pompejusza — Arystobul wycofuje się do Jerozolimy i przygotowuje się do wojny z Pompejuszem, który zbliża się do Jerozolimy — niedotrzymanie przyrzeczeń przez Arystobula.

Rozdział VII. Pompejusz obmyśla plan szturmu — spór między oblężonymi i wpuszczenie Rzymian do miasta — schronienie się Arystobula ze swymi ludźmi do świątyni — zasypanie wąwozu i szturmowanie muru — wytrwałość i skrupulatność religijna Żydów

— zajęcie świątyni i ofiary w ludziach — Pompejusz ogląda miejsce „święte świętych"

— przywraca tradycyjne ofiary — nakłada na kraj i Jerozolimę daniny — wprowadza zmiany terytorialne — zabiera Arystobula jako jeńca do Rzymu.

Rozdział VIII. Antypater wspiera Skaurusa w wojnie z Aretasem — okupienie się króla arabskiego — bunt Aleksandra, syna Arystobula — zarządca Syrii, Gabiniusz rusza na buntownika — klęska Aleksandra, który chroni się do Aleksandrejonu — Gabiniusz każe oblegać twierdzę, zaprowadza porządek w kraju i odbudowuje miasta — energiczne oblężenie Aleksandrejonu — Aleksander poddaje twierdze — wprowadzenie Hir-kana do Jerozolimy — podział administracyjny kraju — wprowadzenie rządów arystokratycznych — bunt Arystobula — jego pojmanie i odesłanie do Rzymu — Gabiniusz wprowadza z powrotem Ptolemeusza na tron egipski — otrzymuje pomoc Hirkana i Antypatra — uśmierza nowy bunt Aleksandra — wprowadza zarząd po myśli Antypa-tra — pokonuje Nabatejczyków — Krassus ograbia Przybytek — ponosi śmierć w wojnie z Paltami — Kasjusz odpiera Partów i przybywa do Judei — karze zwolenników Arystobula — przychylność władców dla Antypatra.

Rozdział IX. Juliusz Cezar panem Rzymu — nieudana wyprawa i śmierć Arystobula — śmierć Aleksandra — Antypater wspomaga Cezara w wyprawie na Egipt — Cezar nagradza go za udzieloną pomoc.

Rozdział X. Antygon oskarża Antypatra przed Cezarem — obrona Antypatra — mianowanie go namiestnikiem Judei — zaprowadzenie spokoju i porządku w kraju — Fazael zostaje zarządcą Jerozolimy, a Herod Galilei — rozbicie bandy rozbójników przez Heroda — zjednanie sobie mieszkańców przez Fazaela — podburzenie Hirkana przeciwko Antypatrowi i jego synom — pozwanie Heroda przed sąd i jego uwolnienie — zaniepokojenie Hirkana popularnością Heroda — Herod rusza z wojskiem na Jerozolimę — prośby ojca i brata o poniechanie zbrojnego ataku — bunt wśród Rzymian i zamordowanie Sekstusa Cezara — pomoc Antypatra i synów w walce z wojskami Bassusa.

Rozdział XI. Wojna domowa w cesarstwie rzymskim po śmierci Juliusza Cezara — Kasjusz przybywa do Syrii i nakłada na miasta daniny — Herod pierwszy je ściąga — srogie kary Kasjusza za opieszałość w ściąganiu danin — zdemaskowanie spisku Mali-chosa przeciwko Antypatrowi — pośrednictwo synów u ojca i uratowanie się Malicho-sa — Herod zamianowany zarządcą całej Syrii — otrucie Antypatra przez Malichosa

— Fazael odciąga brata od zamiaru otwartej zemsty — Herod uspokaja Samarię i wkracza do Jerozolimy — zgoda Kasjusza na ukaranie Malichosa — plany uprowadzenia jego syna i wzniecenie powstania — jego śmierć.

Rozdział XII. Bunt Heliksa — Herod gromi swoich przeciwników — podbija serca wszystkich — poślubia Mariammę, wnuczkę Hirkana — poselstwo Żydów u Antoniusza — Herod usposabia go życzliwie do siebie — nowe poselstwo Żydów — mianowanie Heroda i Fazaela tetrarchami w Judei — ukaranie posłów.

Rozdział XIII. Najazd Partów na Syrię i plan osadzenia Antygona na tronie — wkroczenie nieprzyjaciół do Jerozolimy i walki w mieście — Hirkan i Fazael udają się w poselstwie do satrapy — podstępne pojmanie ich — próby pochwycenia Heroda — jego ucieczka w kierunku Idumei — zwycięstwo nad ścigającymi go Żydami — umieszczenie krewnych w Masadzie i podróż do Petry — Partowie grabią i niszczą miasto — osadzenie Antygona na tronie — okaleczenie Hirkana — samobójstwo Fazaela — uprowadzenie Hirkana do niewoli u Partów.

Rozdział XIV.   Król arabski odmawia pomocy Herodowi — wiadomość o śmierci Fazaela

— podróż Heroda do Rzymu — niebezpieczeństwo katastrofy morskiej i wylądowanie na Rodos — dalsza droga do Rzymu — spotkanie się z Antoniuszem — przychylność Antoniusza i Cezara Oktawiana dla Heroda — senat ustanawia go królem żydowskim.

Rozdział XV. Antygon oblega krewnych Heroda w Masadzie — Wentidiusz i Silon przybywają do Judei — ich interesowność — powrót Heroda do Palestyny — wybawienie Silona z opresji — zdobycie Joppy i wyzwolenie Masady — Herod pod murami Jerozolimy — wezwanie do poddania się i utarczki — Herod sprowadza żywność i obraca wniwecz zamysł Silona — zajęcie i złupienie Jerycha.

Rozdział XVI. Zajęcie Idumei i wypieranie wojsk Antygona z twierdz galilejskich — rozgromienie band rozbójniczych pod Arbelą — odesłanie wojska na leże zimowe — wyprawa na mieszkańców pieczar — stłumienie buntu w Galilei — zwycięstwo Wentidiu-sza nad Partami — dwuznaczne zachowanie się Macherasa — pomoc Heroda dla Antoniusza w czasie oblężenia Samosaty.

Rozdział XVII. Klęska i śmierć brata Herodowego, Józefa — fala buntu zalewa Galileę i Idumeę — sen Heroda i wiadomość o śmierci brata —jego inwazja Galilei — cudowne ocalenie Heroda w Jerychu — wypady w głąb kraju nieprzyjacielskiego — rozgromienie wojsk Pappusa — inne cudowne ocalenie się Heroda — oblężenie Jerozolimy

— małżeństwo Heroda z Mariammą — przybycie wojsk Sosjusza z pomocą. Rozdział XVIII.   Nastroje oblężonych i ich obrona przed nieprzyjaciółmi — zajęcie miasta i masakra mieszkańców — poddanie się Antygona — Herod powstrzymuje żołnierzy od wejścia do Przybytku i kładzie kres mordom i rabunkom — śmierć Antygona — Kleopatra spiskuje przeciwko Herodowi — otrzymuje część ziem Heroda i Malchosa

— podarki dla niej od Heroda i Antoniusza.

Rozdział XIX. Powierzenie prowadzenia wojny z Arabami Herodowi — jego zwycięstwo pod Diospolis — spisek Ateniona — klęska Heroda pod Kanatą — trzęsienie ziemi — napaść Arabów i upadek na duchu Żydów — Herod zagrzewa swoje wojska do walki

— klęska Arabów pod Filadelfią — wzięcie obozu głodem — Herod zostaje opiekunem narodu arabskiego.

Rozdział XX. Bitwa pod Akcjum — Herod udaje się do Oktawiana na Rodos — pojednanie się jego z cesarzem — potwierdzenie władzy królewskiej Heroda — pomoc Heroda w wyprawie cesarza na Egipt — przyłączenie ziem do królestwa Heroda —jego dalsze nabytki terytorialne — mianowanie go zarządcą całej Syrii.

Rozdział XXI. Budowle Heroda: odbudowa Przybytku — wzniesienie Antonii i pałacu królewskiego — zbudowanie Sebaste i świątyni Augusta w Panejon — pałac w Jerychu i inne budowle — Cezarea i jej port — posągi Cezara i Romy — inne budowle i ustanowienie igrzysk — odbudowa miasta Antedon (Agrippeum) — wzniesienie miasta Anty-patrydy, zamku Kypros i wieży Fazael — założenie miasta Fazaelis — zbudowanie twierdzy Herodejon — różne budowle Heroda w innych krajach — przywrócenie igrzysk w Grecji — inne dobrodziejstwa świadczone przez Heroda—jego cechy fizyczne.

Rozdział XXII. Kłopoty domowe Heroda — wydalenie Antypatra i zgładzenie Hirkana — dzieci Heroda z małżeństwa z Mariammą — jego namiętna miłość do niej — zgładzenie jej brata Jonatana — oszczerstwa niewiast na dworze — powierzenie Józefowi opieki nad Mariammą — tajemne polecenie Heroda na wypadek swojej śmierci — zamordowanie Józefa i Mariammy.

Rozdział XXIII. Wrogość synów Mariammy do Heroda — podżeganie oszczerców — powrót Antypatra —jego intrygi na dworze — pozbawienie braci widoków na osiągnięcie tronu

— oskarżenie Aleksandra przed Cezarem — doprowadzenie do pojednania się Heroda z synami — odwiedziny Heroda u Archelaosa w Kapadocji — przybycie do Jerozolimy i mowa do ludu — naznaczenie trzech synów następcami tronu — ostrzeżenia Heroda. Rozdział XXIV. Dalsze intrygi Antypatra — jego obłudne postępowanie — wszechwładza Antypatra i rola jego matki w knowaniach przeciwko młodzieńcom — arogancja Glafiry rozjątrza siostrę i żony Heroda — oskarżenia Salome przeciw swemu zięciowi — napomnienie synów przez Heroda — Feroras w niełasce u Heroda — oskarżenie go o knucie spisku — zobowiązanie Salome poślubienia Syllajosa — Herod im przebacza — doniesienia eunuchów na Aleksandra — rozdrażnienie i srogość Heroda — uwięzienie syna.

Rozdział XXV. Księgi Aleksandra o rzekomym spisku — przybycie Archelaosa — jego podstęp i odwrócenie złości Heroda na inne osoby — samooskarżenie Ferorasa i jego obrona przez Archelaosa — pogodzenie syna z ojcem — obdarowanie Archelaosa i jego przyjaciół przez Heroda.

Rozdział XXVI.   Zjawienie się Euryklesa na dworze —jego intrygi i schlebianie Herodowi

— fałszywa denuncjacja Aleksandra przed ojcem — Antypater dostarcza fałszywych dowodów — trzymanie synów pod nadzorem — skazanie Euryklesa na banicję — Ewarest z Kos i jego świadectwo.

Rozdział XXVII. Ostrzeżenie Salome przez Aleksandra — uwięzienie synów i zawiadomienie o tym Cezara — Herod upoważniony do odbycia sądu nad synami — sąd w Be-rycie — oskarżenie synów i ich skazanie — wystąpienie starego żołnierza Tirona — uwięzienie go wraz z synem — oskarżenie Tryfona — zgładzenie dowódców z Tiro-nem i balwierzem — uduszenie Aleksandra i Arystobula.

Rozdział XXVIII. Podarki znienawidzonego Antypatra dla przyjaciół Cezara — troska Heroda o sieroty po zamordowanych synach — ich zamierzone związki małżeńskie — zaniepokojenie i przeciwdziałanie Antypatra planom małżeńskim — żony i dzieci Heroda — Herod zmienia decyzję — fiasko zabiegów Salome —jej przymusowe małżeństwo — związki córek Salome i Heroda.

Rozdział XXIX. Dalsze intrygi Antypatra i zmowa niewiast na dworze — doniesienie Salome — Herod żąda od Ferorasa odprawienia żony —jego odmowa — zakaz utrzymywania stosunków z Ferorasem i jego żoną — podróż Antypatra do Rzymu — intrygi Syllajosa — zeznania uwięzionych Arabów o przygotowywanym przezeń spisku — wygnanie i śmierć Ferorasa.

Rozdział XXX. Herod dowiaduje się o otruciu Ferorasa — zeznania niewolnic i wolnych kobiet, obciążające Antypatra — powtórne wydalenie Doris z dworu — dalsze śledztwo Heroda — odkrycie spisku Antypatra i Ferorasa na jego życie — zeznanie żony Ferorasa

— wymazanie z testamentu imienia Heroda syna Mariammy jako następcy tronu.

Rozdział XXXI. Zeznania wyzwoleńca Antypatra o truciźnie i fałszywych listach z Rzymu obciążających przyrodnich braci — ogromne wydatki Antypatra — planowanie przezeń ojcobójstwa i jego pomniejsze przewinienia — Antypater nieświadom rzeczy wraca z Rzymu i spotyka się ze wzgardliwym przyjęciem — ustanowienie nad nim sądu.

Rozdział XXXII. Zwołanie sądu w sprawie Antypatra — schwytanie niewolnika jego matki z tajnym listem — mowa oskarży cielska Heroda — wykrętna obrona Antypatra — zarzuty Mikołaja — uwięzienie Antypatra i powiadomienie o tym Cezara — wykrycie spisku przeciw Salome — choroba Heroda — zmiany w testamencie.

Rozdział XXXIII. Pogorszenie się stanu zdrowia Heroda — obalenie przez buntowników złotego orła z bramy świątyni — mężna postawa oskarżonych — ukaranie winowajców

— potęgowanie się choroby Heroda — jego pobyt w Kalliroe — uwięzienie przedniej-szych mężów z całej Judei w celu ich wymordowania w wypadku śmierci Heroda — zgładzenie Akme — niedoszłe samobójstwo Heroda — stracenie Antypatra — śmierć Heroda — uwolnienie uwięzionych mężów — odczytanie testamentu zmarłego króla, w którym Archelaos został wyznaczony następcą — uroczysty pogrzeb Heroda.

KSIĘGA PIERWSZA1

1. Wojnę, którą toczyli Żydzi z Rzymianami — a była to największa wojna nie tylko z tych, które zdarzyły się za naszej pamięci, lecz zapewne także z tych, które znamy z opowiadań, jak to miasta zmagały się z miastami lub też narody z narodami — różnie historycy przedstawiają2. Jedni, nie będąc sami świadkami wydarzeń, zebrali chaotyczne i sprzeczne z sobą opowieści, które zasłyszeli i opisują je na sposób sofistyczny3, drudzy wprawdzie patrzyli na rozgrywające się wypadki, lecz fakty ukazali w fałszywym świetle już to z chęci przypodobania się Rzymianom, już to z nienawiści do Żydów. Pisma ich przeto pełne są bądź oskarżeń, bądź pochwał, lecz zgoła nie ma w nich rzetelności w relacjonowaniu faktów. Ja tedy Józef, syn Mat-tiasa [Hebrajczyk z pochodzenia4], kapłan jerozolimski5, który z początku sam walczyłem z Rzymianami, a później stałem się przymusowym świadkiem zdarzeń, postanowiłem dać poddanym cesarstwa rzymskiego opowiadanie przełożone na język grecki z tego dzieła, które poprzednio ułożyłem w ojczystym języku6 i posłałem barbarzyńcom w górnych krainach7.

2. W czasie bowiem, kiedy doszło do wybuchu tego, jak powiedziałem, największego buntu, państwo rzymskie trawiła choroba wewnętrzna8. Tymczasem u Żydów wykorzystało tę niespokojną sytuację i wznieciło powstanie stronnictwo rewolucyjne, które pod względem posiadanych sił i środków stało wówczas u szczytu. A gdy niepokoje te przybrały wielkie rozmiary, jedni wiązali z tym nadzieję, że zawładną całą wschodnią częścią cesarstwa, drudzy zaś żyli w obawie, że ją utracą9. Żydzi liczyli na to, że wraz z nimi powstaną także ich pobratymcy zza Eufratu, gdy tymczasem Rzymian trzymali w szachu sąsiedni Gallowie, a Celtowie10 także nie siedzieli spokojnie. Po śmierci Nerona powstało ogólne zamieszanie i wielu uznało, że nadeszła odpowiednia chwila, by sięgnąć po najwyższą władzę, a wojsku, które spodziewało się korzyści, miła była myśl o zmianie stosunków.

Wydawało mi się rzeczą absurdalną pozwolić, by prawda o tak ważnych wydarzeniach została wypaczona i żeby Grecy i ci Rzymianie, którzy nie brali udziału w walce, pozostali w nieświadomości tych faktów, zdani jedynie na opowieści pełne pochlebstw i zmyśleń, podczas gdy Partowie i Babi-

lończycy, najbardziej odległe szczepy arabskie, nasi pobratymcy zza Eufratu i mieszkańcy Adiabeny11 mieli możność, ponieważ sam się o to postarałem, dokładnie dowiedzieć się, jak doszło do wojny, przez jakie piekło cierpień ona wiodła i jaki był jej koniec.

3. Otóż pisarze ci mają czelność mienić swoje dzieła historycznymi, choć nie tylko nie podają w nich rzetelnych wiadomości, ale nawet, moim zdaniem, w ogóle nie osiągają celu, który sobie postawili. Pragnąc bowiem przedstawić wielkość Rzymian, stale wyrażają się z lekceważeniem o czy-

nach dokonanych przez Żydów i starają się je pomniejszyć. Nie mogę jednak sobie wyobrazić, jak można by uznać za wielkich tych, co pokonali słabych. Pisarzy owych przy tym nie obchodzi ani to, jak długo trwała wojna, ani jak liczne były zastępy toczącego ciężkie boje wojska rzymskiego, ani wreszcie jak znakomici dowodzili nimi wodzowie, którzy musieli niemało ponieść trudów pod murami Jerozolimy12. I jeśli pomniejsza się ich sukcesy, to, zdaniem moim, tym samym odziera się ich ze sławy.

4. Nie mam zamiaru iść o lepsze z tymi, co wynoszą pod niebiosa potęgę Rzymian, i ze swej strony wywyższać wszystko, czego dokonali moi rodacy, lecz pragnę rzetelnie przedstawić czyny jednej i drugiej strony. Nie mogę wszakże, gdy wspominam te wydarzenia, ukryć własnego stanu ducha i folgując swoim uczuciom, nie zapłakać nad niedolą mojej ojczyzny. Bo że do zguby doprowadziły ją waśnie wewnętrzne i że to właśnie tyrani żydowscy13 zmusili Rzymian do wkroczenia wbrew ich chęci i ściągnęli na [święty14] Przybytek ogień, świadkiem niechaj będzie sam Cezar Tytus, który dokonał dzieła zburzenia. Wszak on w czasie całej tej wojny litował się nad ludem zdanym na łaskę i niełaskę buntowników i wielekroć rozmyślnie odwlekał chwilę zdobycia miasta, przedłużając czas trwania oblężenia, aby winowajcy mogli się opamiętać. Jeżeli zaś kto chciałby zarzucić, że zbyt surowo oceniamy tyranów lub ich rozbójnicze bandy, albo że opłakujemy nieszczęścia ojczyzny, niechaj wybaczy uczucia, które nie godzą się z charakterem dzieła historycznego15. Albowiem miastu naszemu, jedynemu ze wszystkich, które znajdują się pod panowaniem rzymskim, przypadło w udziale wznieść się na wyżyny największej szczęśliwości i stoczyć się znowu na samo dno upadku. W moim przekonaniu wszystkie nieszczęścia, jakie zna cała historia ludzkości, bledną w porównaniu z tymi, które dotknęły Żydów. Trudno się też oprzeć uczuciom goryczy, bo za to odpowiedzialności nie ponosi nikt z obcego plemienia. Jeśli ktoś miałby mi bardzo za złe to uleganie sentymentom, niechaj tylko same fakty poczyta za odnoszące się do historii, a żale przypisze osobie samego dziejopisa.

5. I ja może miałbym słuszne powody do krytykowania uczonych greckich, którzy będąc świadkami wydarzeń tak niezwykłych, że w porównaniu z nimi zupełnie bledną wojny prowadzone w dawnych czasach, występują jedynie w roli krytyków, obrzucając błotem tych, co podejmują na

tym polu rzetelny trud. Jeśli nawet sami górują nad nimi swoim stylem, to ustępują im pod względem rzeczowego podejścia. Opisują oni czyny Asy-ryjczyków i Medów, jak gdyby w opowiadaniach starożytnych historyków nie były one należycie przedstawione. Tymczasem nie dorównują owym autorom ani siłą wyrazu, ani obiektywnością poglądów. Albowiem każdy z tamtych wkładał sporo trudu w sprawę opisania dziejów współczesnych, a okoliczność, że był naocznym świadkiem wydarzeń, dawała opowiadaniu większą jasność, kłamstwo zaś w oczach tych, co znali prawdę, uchodziło za rzecz haniebną. Zaiste, utrwalenie w pamięci tego, co jeszcze [nie16] zostało opisane, i przekazywanie potomności zdarzeń swoich czasów są rzeczą chwalebną i godną uznania. Nie ten jednak zasługuje na miano rzetelnego pisarza, który ogranicza się do przerobienia planu i układu cudzego dzieła, lecz ten, który potrafi wnieść coś nowego i nadać swemu opowiadaniu własny kształt. Co do mnie, to jako człowiek z obcego narodu oddaję w ręce Greków i Rzymian z niemałym nakładem środków i wysiłku ułożone dzieło, upamiętniające wielkie czyny. A co się tyczy rdzennych Greków, to przy ubijaniu interesów handlowych i w sprawach sądowych otwierają się im usta i rozwiązują języki, lecz w dziedzinie historii, gdzie trzeba mówić prawdę i żmudnym wysiłkiem gromadzić fakty, stają się niemymi, pozostawiając opisywanie czynów swoich władców ludziom miernym i źle poinformowanym. Niechaj więc przynajmniej u nas prawda historyczna będzie w poszanowaniu, skoro nie dbają o nią Grecy.

6. Opowiadać dawne dzieje Żydów, jakim byli narodem, w jakich okolicznościach wyszli z Egiptu i jakie krainy przemierzyli w swoich wędrówkach, jakie kolejno zajmowali ziemie i jak z nich potem ustępowali — wydaje mi się w tej chwili rzeczą niestosowną. Byłoby to zresztą zbędne, skoro wielu Żydów przede mną dokładnie opisało dzieje naszych przodków i owe dzieła niektórzy Grecy przełożyli na swój język, niewiele odbiegając od prawdy17. Zacznę więc opowiadanie od tego momentu, w którym zatrzymali się autorzy opisujący owe czasy i nasi prorocy. Z następnych wydarzeń opiszę szczegółowo i jak najrzetelniej potrafię wojnę, którą sam przeżyłem, a to, co się działo, zanim przyszedłem na świat, omówię tylko pobieżnie.

7. Opowiem więc, jak Antioch, zwany Epifanesem, zajął szturmem Jerozolimę i po trzech latach i sześciu miesiącach władania miastem został wypędzony z kraju przez synów Asamonajosa18; następnie —jak ich potomkowie, wiodący spory o władzę królewską, doprowadzili do wmieszania się w te sprawy Rzymian i Pompejusza. Dalej będę mówił o tym, jak syn Antypatrowy Herod obalił ich rządy, przyzwawszy na pomoc Sosjusza, jak lud podniósł bunt po śmierci Heroda, kiedy władzę cesarską nad Rzymianami sprawował August, a prowincją zarządzał Kwintyliusz Warus, jak wybuchła wojna w dwunastym roku panowania Nerona, co wydarzyło się za Cestiusza i do jakich ziem wtargnęli Żydzi po swoich pierwszych wystąpieniach zbrojnych.

8. Następnie przedstawię, jak obwarowali oni okoliczne miasta, a Neron, zaniepokojony o losy państwa wskutek klęsk poniesionych przez Cestiu-sza, powierzył dalsze prowadzenie wojny Wespazjanowi; dalej — jak ten wraz ze starszym ze swoich synów najechał krainę żydowską, jak silne wiódł z sobą zastępy rzymskie i wojska posiłkowe, które podjęły trud walki19 w Galilei, i jak zajmował tam miasta bądź łamiąc całkowicie ich opór siłą, bądź opanowując je w drodze układów.

W tym miejscu opowiem o karności wojennej Rzymian i wyszkoleniu legionów, rozległości i właściwościach obu części Galilei20, o granicach Judei jako też osobliwościach kraju, jego jeziorach i źródłach i wreszcie dokładnie opiszę losy każdego z zajętych miast, tak jak to sam widziałem lub przeżyłem. Bo i z własnych przejść niczego nie zataję, skoro będę zwracał się do osób, które je znają.

9. Dalej będzie mowa o tym, jak w chwili, gdy sprawy przybrały dla Żydów niepomyślny obrót, umarł Neron, a Wespazjan, który już wyruszył był na Jerozolimę, musiał zawrócić z drogi wskutek wyniesienia go do godności cesarskiej, jakie znaki zapowiadały mu to wyniesienie, do jakich zaburzeń doszło w Rzymie, jak on, wbrew swej woli obwołany cezarem przez żołnierzy, udał się do Egiptu, aby ująć ster rządów, jak doszło do wojny domowej wśród Żydów, jak tyrani opanowali władzę i jakie wiedli ze sobą spory.

10. Potem opowiem, jak Tytus opuścił Egipt i ponownie wkroczył do naszego kraju, w jaki sposób, gdzie i jak liczne ściągnął wojska, w jakiej sytuacji znajdowało się rozdzierane waśniami miasto w chwili jego nadejścia, jakie przypuszczał na nie ataki i ile wzniósł wałów.

Dalej czytelnik dowie się o zasięgu potrójnej linii murów i ich rozmiarach, o stanie obronnym miasta, planie świątyni i Przybytku, a nadto jeszcze o dokładnych wymiarach tych budowli i ołtarza, o niektórych zwyczajach świątecznych, siedmiu stopniach oczyszczenia21, funkcjach religijnych kapłanów oraz o ich szatach i szatach arcykapłana, a do tego dojdzie jeszcze opis miejsca „świętego świętych"22. Niczego nie będę taił ani niczego nie dodam do faktów, które już zostały wyświetlone.

11. Z kolei przedstawię, jak tyrani okrutnie obchodzili się ze swymi rodakami, a jak Rzymianie okazywali łaskawość względem ludzi z obcego plemienia, i jak Tytus, pragnąc ocalić miasto i Przybytek, wzywał powstańców do pertraktacji. Opiszę także dokładnie, przez jakie cierpienia i nieszczęścia musieli ludzie przejść czy to wskutek wojny, czy buntu lub głodu, aż dostali się do niewoli. Nie pominę również niedoli dezerterów ani kar wymierzanych jeńcom. Następnie opowiem, jak Przybytek stał się pastwą płomieni wbrew woli Cezara, ile świętych skarbów jeszcze wydarto płomieniom, jak padło całe miasto, jakie znaki i niezwykłe zjawiska to zapowiadały, jak pojmano tyranów, jak wielka była liczba zaprzedanych w niewolę i jakie były dalsze losy poszczególnych jeńców. Dalej —jak Rzymianie łamali ostatnie punkty

oporu i burzyli twierdze w innych miejscach, jak Tytus objeżdżał cały kraj, zaprowadzając w nim ład, oraz jak powrócił do Italii i odbył triumf.

12. Całą tę treść ująłem w siedmiu księgach. Tym, którzy znają fakty i byli naocznymi świadkami wydarzeń tej wojny, nie dałem żadnego powodu do tego, aby mnie potępiali lub oskarżali, ponieważ dzieło to napisałem dla ludzi miłujących prawdę, a nie w celu dostarczania rozrywki czytelnikom. Opowiadanie zacznę od wypadków, które wymieniłem na początku przeglądu treści.

1. W czasie23, kiedy Antioch, zwany Epifanesem, wiódł spór z Ptole-meuszem VI o zwierzchnictwo nad całą Syrią24, wśród przedniej szych Żydów powstały niesnaski, których źródłem była rywalizacja o najwyższą władzę w państwie. Żaden bowiem z wysoko postawionych mężów nie chciał podlegać innym, mającym równie wysoką pozycję. Wtedy to Oniasz25, jeden z arcykapłanów, wziął górę nad innymi i wypędził synów Tobiasza z miasta. Ci zaś schronili się do Antiocha, którego gorąco nakłaniali, aby korzystając z ich usług jako przewodników wkroczył do Judei26.

Król, żywiąc taki zamiar od dawna, dał się przekonać i wyruszywszy na czele mnogiego wojska, zajął miasto szturmem27. Krwawo rozprawił się ze stronnikami Ptolemeusza i zostawił żołnierzom całkowicie wolną rękę w plądrowaniu miasta, a sam nawet złupił Przybytek28 i na okres trzech lat i sześciu miesięcy wstrzymał nieprzerwanie co dzień składane ofiary.

Arcykapłan Oniasz zbiegł do Ptolemeusza i otrzymawszy od niego miejsce w obwodzie Heliopolis, założył w nim miasteczko na wzór Jerozolimy oraz wzniósł przybytek podobny do tamtejszego. O tej sprawie opowiemy jeszcze w odpowiednim miejscu29.

2. Antiocha nie zadowoliło ani tak niespodziewane zawładnięcie miastem, ani jego splądrowanie, ani tak wielka masakra. Działając pod wpływem niepohamowanych namiętności i dobrze pamiętając o trudach poniesionych podczas oblężenia, zmuszał Żydów, aby łamiąc prawo ojczyste pozostawiali niemowlęta nie obrzezanymi i składali na ołtarzu ofiary ze świń. Zarządzenia te spotkały się z powszechnym oporem, który najwybitniejsi przypłacili życiem. Na domiar złego Antioch przysłał jako dowódcę załogi Bakchidesa30, który przy swojej naturalnej skłonności do okrucieństwa otrzymywał jeszcze bezbożne zalecenia i nie znał granic w czynieniu bezprawia. Brał kolejno na tortury co znakomitszych obywateli i dzień po dniu dawał publicznie miastu odczuć naocznie jego klęskę, a gdy przebrała się miara zbrodni, w końcu doprowadził uciemiężonych do tego, iż odważyli się wziąć odwet.

3. Tak więc Mattias31, syn Asamonajosa, jeden z kapłanów pochodzący ze wsi o nazwie Modein, uzbroiwszy się razem z członkami rodziny — a miał pięciu synów — zgładził Bakchidesa32, posługując się nożami. Nie

czując się jednak bezpiecznie ze względu na zbyt silną załogę, natychmiast uszedł w góry33. Lecz gdy przystało doń wielu zwolenników spośród ludu, nabrał odwagi i porzucił góry, a po stoczeniu zwycięskiej bitwy z wodzami Antiocha wypędził ich z Judei. Sukces ten utorował mu drogę do władzy, a uwolnienie się od cudzoziemców sprawiło, iż sprawował ją zgodnie z wolą rodaków. Umierając przekazał rządy starszemu ze swych synów, Judzie34.

4. Juda, licząc się z tym, że Antioch nie będzie siedział spokojnie, zaczął werbować ludność tubylczą do swego wojska i pierwszy zawarł układ przyjaźni z Rzymianami35. Gdy zaś Epifanes znowu najechał jego kraj36, energicznie nań natarł i zmusił go do odwrotu. Rozgrzany tym sukcesem zaatakował garnizon w mieście (nie był jeszcze bowiem wypędzony) i wyparłszy żołnierzy z Górnego Miasta, zepchnął ich do Dolnego (ta część miasta nazywa się Akra37). Po opanowaniu świątyni oczyścił cały ten obszar i opasał murem. Kazał też sporządzić nowe naczynia do obrzędów religijnych i wniósł je do Przybytku, gdyż poprzednie zostały zbezczeszczone. Zbudował także inny ołtarz oraz wznowił składanie ofiar38. I tak właśnie miasto znów przybierało swój święty charakter, gdy tymczasem zmarł Antioch39, zostawiając jako spadkobiercę swego królestwa i wrogości do Żydów syna Antiocha.

5. Ten przeto zebrał siły liczące pięćdziesiąt tysięcy wojska pieszego, około pięć tysięcy jazdy i osiemdziesiąt słoni40 i ciągnął przez Judeę aż do jej części górzystej. Kiedy zajął miasteczko Betsuron, w miejscowości zwanej Betsacha-ria41, gdzie jest tylko wąskie przejście, zastąpił mu drogę Juda ze swoimi zastępami. Zanim jeszcze starły się szeregi obu stron, jego brat Eleazar spostrzegł wśród słoni jednego niezwykle wysokiego, dźwigającego olbrzymią wieżę i chronionego złocistym pancerzem. Sądząc, że siedzi na nim sam Antioch, wybiegł daleko przed własne linie, przebił się przez ciżbę wrogów i dotarł aż do słonia. Nie mogąc jednak dosięgnąć domniemanego króla, gdyż ten znajdował się zbyt wysoko, ugodził zwierzę mieczem w brzuch, zwalił je na siebie i przygnieciony ciężarem wyzionął ducha. I tym sposobem niczego więcej nie dokazał, prócz tego, że pragnął dokonać wielkiego czynu, stawiając sławę nad życie. Tymczasem jeździec jadący na słoniu okazał się zwykłym żołnierzem. Gdyby zresztą przypadkiem był nim sam Antioch i tak śmiałek ów niczego by więcej nie osiągnął, jak pozostawienie wrażenia, że wybrał śmierć jedynie w nadziei, iż dokona wspaniałego czynu. Dla brata był to znak zapowiadający wynik całej bitwy. Chociaż bowiem Żydzi stawiali zacięty i wytrwały opór, jednak...